Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . . Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Her şey böyle başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. . Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her şey böyle başladı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu.